Zaczynał się wiek dwudziesty. W głębi minionego czasu majaczy carska Warszawa pełna kościołów przerobionych na cerkwie i pałaców pomalowanych jaskrawymi farbami na rosyjską modłę. Drewniane bruki. Tramwaj konny. Żółte omnibusy. Dorożki. Dwujęzyczne szyldy. Na ulicach tłumy Rosjan. Damy w długich sukniach i ogromnych kapeluszach. Nobliwie wyglądający brodaci panowie, w tużurkach, w melonikach.

Żyjemy tu, w Warszawie, życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście - tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej swej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. Czytaj dalej...