Spacer po warszawskiem getcie, cz. II

Po warszawskim getcie pozostało w krajobrazie miasta niewiele materialnych śladów. Miejsca pamięci i kilka ocalałych budynków przypominają jednak o historii społeczności żydowskiej, która przed wojną stanowiła niemal trzecią część ludności całej Warszawy. Getto warszawskie było największym spośród 400 gett utworzonych przez Niemców w okupowanej Polsce. Oddzielone wysokim murem od pozostałej części miasta, funkcjonowało od listopada 1940 roku, do ostatecznej likwidacji po upadku powstania w 1943 roku.  

Zapraszam na drugą część spaceru po ulicach nieistniejącej dzielnicy. Opowiemy jak wyglądało życie codzienne w izolowanej części miasta, zobaczymy miejsca, które ocalały z zagłady warszawskiego getta, poznamy również sylwetki Żydów, którzy na stałe zapisali się na kartach historii Polski. Zobaczymy również, które ulice upodobali sobie jeszcze przed wojną rzemieślnicy, handlarze, przekupki, ludzie nieokreślonych a wielce podejrzanych zawodów, opowiemy o kryminalnym półświatku i wyjaśnimy, przed czym Władysław Broniewski przestrzegał: Ulica Miła wcale nie jest miła./Ulicą Miłą nie chodź moja miła. 

Odwiedzimy także miejsca niezwykle ważne dla historii warszawskiego getta: kładkę na Chłodnej, siedzibę Befehlstelle Sipo, bunkier Anielewicza, Umschlagplatz, miejsce, gdzie do 16 maja 1943 roku, stała Wielka Synagoga oraz wiele innych - jeśli oczywiście nam na to czas pozwoli.

Spotykamy się w sobotę 29 czerwca, o godzinie 11.30, na Chłodnej 20, niedaleko instalacji symbolizującej kładkę na Chłodnej, łączącej niegdyś małe i duże getto.