W przypadku tej rzeźby, nazwa cyklu "Wisło, pokaż swoją twarz!", wydaje się nieco nietrafiona, czy wręcz ironiczna. Przedstawiona na powyższym zdjęciu postać kobieca, jest po prostu twarzy pozbawiona.

Modern Style, Liberty, Art Nouveau, Jugendstil, Modernismo, Sezessionsstil. Secesja narodziła się jako odpowiedź na dziewiętnastowieczny historyzm, który jak uważano, nie wprowadza nic nowego do współczesnej architektury, tylko przetwarza wzory już istniejące. Sztukę opanowała nuda, monotonia, pompatyczność. Nadszedł więc czas na przełamanie dotychczasowych konwencji, na radykalne zmiany, powrót do natury - dzikiej, nieopanowanej, szybko rozprzestrzeniającej się na podatnym gruncie.

Spośród wszystkich wyobrażeń Wisły rozsianych po Warszawie, opisana poniżej rzeźba z całą pewnością nie należy do najstarszych. Jednak w cyklu "Wisło, pokaż swoją twarz", nie o chronologię chodzi, a o rzeźbiarską interpretację największej polskiej rzeki. Rzeka-matka, rzeka-kobieta, rzeka jako mityczna postać, pół kobieta, pół ryba. Wisło, kim jesteś? :-)

Od kiedy pracuję jako przewodnik po Warszawie, bardzo często odpowiadam na rozmaite pytania (najczęstsze to oczywiście "a kiedy do McDonalda?"). Często są to jednak pytania, które mogę streścić w ogólnym: "jaki zabytek/miejsce/park lubię najbardziej?". Zainspirowało mnie to do zapoczątkowania pewnego cyklu na naszym profilu na FB i stronie www. Raz w miesiącu, będę Was pytała o ulubione miejsca w Warszawie.

Z cyklu "czy wiecie, że...": dokładnie 440 lat temu otwarto pierwszy warszawski stały most na Wiśle? Drewniana konstrukcja zaprojektowana przez Erazma z Zakroczymia stanęła u wylotu dzisiejszej ulicy Mostowej. Most zwany mostem Zygmunta Augusta przetrwał do roku 1603, kiedy zawalił się pod naporem kry (wisiał zaledwie 4 metry nad nurtem rzeki).
*
Przy okazji tej rocznicy mamy przyjemność zapowiedzieć, że od następnego tygodnia ruszamy z cyklem niedługich artykułów poświęconych właśnie warszawskim mostom :)

Na początku ulicy Puławskiej, niemalże na samym zakręcie stoi kościół. Nieco ukryty wśród drzew, jakby chciał osłonić się od zgiełku ruchliwej ulicy, wygląda odrobinę tajemniczo. Jadąc samochodem lub autobusem ciężko mu się przyjrzeć dokładnie, a myślę jednak, że warto. Na pierwszy rzut oka wygląda na kościół katolicki, taki, jakich w Warszawie mamy najwięcej. A tu niespodzianka, bo to nie tylko nie jest kościół katolicki, a ewangelicki i to w dodatku z cerkiewną przeszłością.

W XVIII wieku nad przyszłością Mokotowa zawisły czarne chmury. Rozwijająca się dotychczas osada leżąca wzdłuż ważnego traktu handlowego i komunikacyjnego wiodącego z Warszawy do Piaseczna, została oddzielona od miasta wałami. Szczęśliwie jednak dla Mokotowa, tereny te upodobała sobie małżonka marszałka wielkiego koronnego ks. Lubomirskiego. Zachwycona malowniczym ukształtowaniem terenu i romantycznym krajobrazem postanowiła wznieść tu dla siebie rezydencję.

Na początku lat trzydziestych XX wieku, w związku ze zbliżającą się setną rocznicą rozpoczęcia budowy Cytadeli, podjęto wiele prac związanych z uporządkowaniem terenu wokół twierdzy. W 1933 roku powiększono teren Parku Traugutta, założonego w 1925 roku w miejscu, w którym prawdopodobnie stracono dyktatora powstania styczniowego, Romualda Traugutta. Podjęto się też rekonstrucji Zdroju Królewskiego – jedynego zachowanego na terenie Warszawy wodozbioru.

W Warszawie jest wiele rzeczy niezwykłych i zachwycających, obok których trudno przejść obojętnie. Jednak dużo więcej jest rzeczy zwykłych, pospolitych, codziennych, na których nie zatrzymuje się nasz wzrok. Na przykład drzwi. Dopóki nie są to jakieś nietuzinkowe drzwi – ogromne, albo zupełnie małe, w intensywnym kolorze lub z wielką, zabytkową kołatką – nie zwracamy na nie uwagi. A przecież drzwi są portalem do zupełnie innego świata. Świata pełnego tajemnic i nieznanych historii. W końcu nigdy nie możemy być pewni, co się kryje po drugiej stronie drzwi. A już na pewno nie na Starym Mieście w Warszawie.