Drodzy Spacerowicze! Z przykrością muszę Was poinformować o konieczności przełożenia dzisiejszego spaceru. Pogoda nam nie dopisała, a jak część z Was wie - moje spacery opierają się w znacznym stopniu na materiałach: zdjęciach, rycinach, mapach oraz cytatch. Przy okazji spaceru po getcie przygotowałam dla Was dużo więcej materiałów niż zwykle i po prostu potrzebuję stale wolnych rąk , żeby móc tymi materiałami swobodnie operować. Z parasolem w ręku odpada mi choćby możliwość obsłużenia mojego sprzęciku, a bez parasola - możliwość włączenia i wystawienia go na deszcz.

Fanfanik nie był ulubionym dzieckiem królowej Maryseńki. Nie był ani ładny, ani krzepki. Od urodzenia kaleki królewicz Jakub unawany był przez matkę za nieco nieudanego potomka. Znacznie większym uczuciem darzyła swoje najładniejsze dziecko, królewicza Aleksandra. Do tego stopnia przeszkadzało jej kalectwo Fanfanika, że gdy ten udał się razem z ojcem na wyprawę wiedeńską, Marysieńka jego zasługi przypisała sześcioletniemu wówczas Aleksandrowi.

Na początku ulicy Puławskiej, niemalże na samym zakręcie stoi kościół. Nieco ukryty wśród drzew, jakby chciał osłonić się od zgiełku ruchliwej ulicy, wygląda odrobinę tajemniczo. Jadąc samochodem lub autobusem ciężko mu się przyjrzeć dokładnie, a myślę jednak, że warto. Na pierwszy rzut oka wygląda na kościół katolicki, taki, jakich w Warszawie mamy najwięcej. A tu niespodzianka, bo to nie tylko nie jest kościół katolicki, a ewangelicki i to w dodatku z cerkiewną przeszłością.

13 grudnia o godzinie 6.00 rano, w telewizji odegrano hymn państwowy. Generał Jaruzelski na tle sztandaru z polskim orzełkiem przekrzywionym i pozbawionym korony, zerkając co chwilę w kartkę, mówi patetycznym tonem: Obywatelki i obywatele Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej! Zwracam się dziś do Was jako żołnierz i jako szef rządu polskiego. Zwracam się do was w sprawach wagi najwyższej. Ojczyzna nasza, znalazła się nad przepaścią.