O tym, jak mnie to miasto zadziwia, niewątpliwie nie raz jeszcze napiszę. Warszawa bowiem jest miejscem niezwykłym, w którym historia rozpada się na liczne wątki, okresy, epoki. Te natomiast nakładają się na siebie tworząc swoiste warstwy – jak  wielokrotnie zamalowywana ściana. Po latach odkrywamy, że pod jedną warstwą jest tyle innych kolorów!

Przyjechała do nas z Włoch, gdzie w połowie osiemnastego wieku, pierwszy raz powietrze do jej drewnianych płuc wtłoczył za pomocą korby Giovanii Barbari. Katarynka. Przenośne pudło grające, magiczny niemal instrument, którego melancholijne dźwięki wypełniają w weekendy Rynek Starego Miasta unosząc się wśród tłumu przechodniów i turystów, piwnych ogródków i straganów z pamiątkami.

Styczeń, pierwszy miesiąc Nowego Roku, chyli się ku końcowi. Wypoczęty i zrelaksowany po weekendowo-karnawałowych imprezach student, budzi się w poniedziałkowy poranek wolny od zajęć. Zaraz, zaraz, myśli...Dlaczego właściwie nie mam dziś zajęć? Uczucie lekkiego niepokoju kieruje jego spojrzenie na kartki kalendarza. Tak, znowu to samo.

Wyjątkową mamy jesień tego roku. Właściwie pierwszy raz w swoim życiu doświadczam tego niesamowitego zjawiska, jakim jest Złota Polska Jesień. Jestem zauroczona! Z dziecięcym niemal zachwytem od ponad miesiąca obserwuję jak liście na drzewach zmieniają kolory i przyznaję, że takiej ferii barw nie widziałam nawet wiosną. Niewiele pochmurnych, deszczowych dni. Słońce, rześkie powietrze i lekki wiatr...I tylko odrobina tej melancholii, która zwykle dopada nas jesienią nie pozwala zapomnieć, że zima już za pasem a do wiosny daleko, daleko. Nie można sobie wyobrazić lepszej pory roku na spacer po Starych Powązkach.