Dzisiaj odrobinę naginam rzeczywistość na potrzeby rozpoczętego kilka miesięcy temu cyklu artykułów, zatytułowanego "Zapomniane Pałacyki". Wszystko jednak ma swoje uzasadnienie. Gdy pierwszy raz weszłam w bramę przy Chmielnej 5 w Warszawie, pomyślałam sobie, że w jakiś dziwny i nie do końca wyjaśniony sposób ocalały tu resztki dawnego pałacu niezdarnie wkomponowane w mozaikę nieciekawych budynków o rozmaitym przeznaczeniu. Teraz jest wreszcie okazja, aby historią tego miejsca podzielić się z Wami. Nie jest to długa opowieść, ale mam nadzieję, że Was zaciekawi i zajrzycie czasem w bramę na Chmielnej :-)

W dziewiętnastowiecznej Warszawie, otoczonej pierścieniem fortów ograniczających ekspansję terytorialną miasta, budowa pasażu w atrakcyjnym pod względem handlowym rejonie, była utrudniona. Pierwsze tego typu budowle handlowe były przede wszystkim pasażami otwartymi. Wykorzystywano istniejące przechodnie podwórka kamienic, przejścia oraz bramy, które łączono w dłuższe ciągi, tworząc swoiste centra handlowe. Warszawskie pasaże odróżniały się jednak od europejskich nie tylko brakiem zadaszenia i organizacją przestrzeni, przede wszystkim były to budowle skupiające handel hurtowy, nastawione na kupców przyjezdnych, głównie z Cesarstwa Rosyjskiego i Wschodu. Klienci mało wymagający, nastawieni wyłącznie na uzyskanie jak najniższej ceny towaru, nie dbali o warunki, w jakich zawierane są transakcje, zatem o bogatej oprawie architektonicznej nie mogło być mowy.

Historia Natolina sięga końca XVII wieku. Nie bez powodu mówi się, że niektóre drzewa Lasu Natolińskiego pamiętają jeszcze króla Jana. Gęsto zalesiony teren leżący pół godziny drogi od rezydencji króla Jana III Sobieskiego w Wilanowie, został przez władcę przeznaczony na królewski zwierzyniec. Następca króla-wojownika August II Mocny w miejscu zwierzyńca urządził teren hodowli i polowań na bażanty. Pamięć o tym przetrwała w nazwie ulicy Przy Bażantarni, wytyczonej nieopodal Lasu Natolińskiego.

W dość niefortunnej godzinie udałam się na Kredytową, aby zrobić zdjęcia pałacykowi klubu Warszawskiego Towarzystwa Myśliwskiego, gdyż akurat trwało rozładowywanie bądź też załadowywanie jakiegoś bliżej mi niewiadomego sprzętu do wojskowej ciężarówki. Spędziłam dobre kilkanaście minut kręcąc się dookoła, drepcząc w miejscu i rozmawiając przez telefon, jednak zawalidroga jak stała, tak stoi do dziś na moich zdjęciach. Mam jednak nadzieję, że pałacyk jest wystarczająco dobrze widoczny zza wielkiego pudła w kolorze khaki.