Jesienią 1948 roku, wśród morza ruin śródmiejskiej Warszawy zaczął wyrastać drewniany parkan, nieśmiały dowód na to, że cień tragicznej wojny powoli zmniejsza się, zostawiając miejsce dla powracającej do życia stolicy. Mieszkańcy miasta z zaciekawieniem obserwowali wydłużający się z każdym dniem płot oraz rosnące wokół rusztowania i przyglądali pracy setek ludzi i nowoczesnych maszyn. Żaden warszawiak nie miał jednak wątpliwości, co dzieje się na placu budowy.
Wśród hulaków, utracjuszy, książę Stasiu triumfy święcił.
Wódce, winie i kobietom, krótkie życie swe poświęcił.
W poniedziałek średniowieczny, w gęstym mroku Mansjonarii
Z inspiracji pani Bony, oddał ducha - Pannie Marii.
Zdarza się czasami tak, że dzieło, które wyszło spod ręki artysty ma w sobie jakąś magiczną, ukrytą moc. Nie zawsze łatwo jest dotrzeć do tych poupychanych w zakamarki właściwości, niekiedy trzeba się zagłębić, poznać historię twórcy czy sposób, w jaki dzieło powstawało.
Dziś przez ponad dwie godziny, w grupie pasjonatów Warszawy zwanej na potrzeby chwili „Alladynami i Rozbójnikami”, weryfikowaliśmy czy ulica Piękna zasługuje na swoje miano. Jednogłośny werdykt w tej sprawie jest następujący: Piękna rzeczywiście jest piękna, jednak z całą pewnością mieszkańcy stolicy jej uroku nie doceniają.
W imieniu Włodka, Studenckiego Koła Przewodników Turystycznych oraz Sekretów Warszawy, mam przyjemność zaprosić wszystkich miłośników Warszawy do udziału w kolejnym spacerze. Okazja jest wyjątkowa, w końcu 8 marca to Dzień Kobiet! Obecność Pań zatem nie tylko zalecana, ale i obowiązkowa. Spotykamy się o godzinie 10.00 u zbiegu ulic Koszykowej i Emilii Plater.
Warszawa jest miastem niezwykłym. I nie tylko dlatego, że jest stolicą Polski, że tu właśnie toczy się życie polityczne naszego kraju, tu jest siedziba władz państwowych. I też nie dlatego, że jest to największe miasto w Polsce, a do tego centrum życia gospodarczego Polski oraz jeden z najważniejszych w kraju ośrodków miejsko-przemysłowych.
W dobie rozbuchanego kapitalizmu błyskotliwe kariery bankierów przestały dziwić. Który z nich jednak tak naprawdę działa sam – bez ekipy doradców, analityków, specjalistów do spraw wszelakich? Pewnie niewielu. Tak jak i niewielu z nich prowadzi działalność daleko wykraczającą poza próg banku.
O tym, jak mnie to miasto zadziwia, niewątpliwie nie raz jeszcze napiszę. Warszawa bowiem jest miejscem niezwykłym, w którym historia rozpada się na liczne wątki, okresy, epoki. Te natomiast nakładają się na siebie tworząc swoiste warstwy – jak wielokrotnie zamalowywana ściana. Po latach odkrywamy, że pod jedną warstwą jest tyle innych kolorów!
W imieniu Włodka, Studenckiego Koła Przewodników Turystycznych oraz Sekretów Warszawy, zapraszam wszystkich varsavianistów z zawodu, wyboru lub zamiłowania, do kolejnego spacerku. Spotykamy się 16 lutego o godzinie 10.30 na Placu Bankowym, przy pomniku Stefana Starzyńskiego i ruszamy w kierunku Senatorskiej.
Przyjechała do nas z Włoch, gdzie w połowie osiemnastego wieku, pierwszy raz powietrze do jej drewnianych płuc wtłoczył za pomocą korby Giovanii Barbari. Katarynka. Przenośne pudło grające, magiczny niemal instrument, którego melancholijne dźwięki wypełniają w weekendy Rynek Starego Miasta unosząc się wśród tłumu przechodniów i turystów, piwnych ogródków i straganów z pamiątkami.
Stało się! Stadion Narodowy wreszcie został otwarty. Wielka impreza pod hasłem „Oto jestem!” odbyła się wczoraj, 29 stycznia.
Święta Bożego Narodzenia to dla mnie bardzo intensywny czas. W tym roku wyjątkowo byłam zabiegana i właściwie niewiele chwil miałam do swojej dyspozycji. Jednak skłamałabym pisząc, że od tygodnia cichosza na stronie i fanpage`u Sekretów Warszawy, spowodowana była moim brakiem czasu. Zaczęło się wszystko od wyjazdu, przedświątecznej krzątaniny, przeistoczyło wkrótce w sernikowo-piernikowo-słodkie lenistwo, a zatrzymało dość gwałtownie na informacji budzącej moje niemiłe zaskoczenie.
Dziwicie się pewnie dlaczego na stronie poświęconej Warszawie, napisałam o paryskim moście i zwyczajach z nim związanych. Otóż, kiedy przeczytałam o Pont des Arts, zaczęłam się zastanawiać, gdzie w naszej pięknej stolicy, mamy takie prawdziwie romantyczne miejsca.
Artur Oppman nie tylko stworzył sieć powiązań między architekturą, ludźmi a wydarzeniami, lecz także osnuł tę sieć na kanwie historycznej. Omówiony powyżej wiersz Honoratka, nie jest tego jedynym dowodem. Ukazują się bowiem w wierszach dzieje Warszawy w czasie wielkiej epidemii dżumy w XVI w., która zdziesiątkowała ludność miasta.
