Jesienią 1948 roku, wśród morza ruin śródmiejskiej Warszawy zaczął wyrastać drewniany parkan, nieśmiały dowód na to, że cień tragicznej wojny powoli zmniejsza się, zostawiając miejsce dla powracającej do życia stolicy. Mieszkańcy miasta z zaciekawieniem obserwowali wydłużający się z każdym dniem płot oraz rosnące wokół rusztowania i przyglądali pracy setek ludzi i nowoczesnych maszyn. Żaden warszawiak nie miał jednak wątpliwości, co dzieje się na placu budowy.
Dziś ponownie odwiedzimy Łazienki Królewskie, tym razem jednak naszą rzekę znajdziemy w lewym narożu tarasu przed Pałacem na Wodzie. Rzeźba powstała w pracowni Ludwika Kaufmanna, syna bawarskiego rzeźbiarza, Piotra Kaufmanna. Podobnie jak w omówionych w poprzednich tygodniach przedstawieniach Wisły i ta nie pozostała bez towarzystwa. W tej samej pracowni powstała także personifikacja Bugu. Oba pomniki ustawiono w narożach tarasu przed Pałacem na Wodzie około 1885 roku, wiele lat po śmierci ich twórcy. Wisła powstała prawdopodobnie około roku 1840...
Kiedy książka zaczyna się słowami: Śmierci Tuwima towarzyszyła anegdota, to ja już wiem, że to był dobry wybór.
W przypadku tej rzeźby, nazwa cyklu "Wisło, pokaż swoją twarz!", wydaje się nieco nietrafiona, czy wręcz ironiczna. Przedstawiona na powyższym zdjęciu postać kobieca, jest po prostu twarzy pozbawiona.
Modern Style, Liberty, Art Nouveau, Jugendstil, Modernismo, Sezessionsstil. Secesja narodziła się jako odpowiedź na dziewiętnastowieczny historyzm, który jak uważano, nie wprowadza nic nowego do współczesnej architektury, tylko przetwarza wzory już istniejące. Sztukę opanowała nuda, monotonia, pompatyczność. Nadszedł więc czas na przełamanie dotychczasowych konwencji, na radykalne zmiany, powrót do natury - dzikiej, nieopanowanej, szybko rozprzestrzeniającej się na podatnym gruncie.
Spośród wszystkich wyobrażeń Wisły rozsianych po Warszawie, opisana poniżej rzeźba z całą pewnością nie należy do najstarszych. Jednak w cyklu "Wisło, pokaż swoją twarz", nie o chronologię chodzi, a o rzeźbiarską interpretację największej polskiej rzeki. Rzeka-matka, rzeka-kobieta, rzeka jako mityczna postać, pół kobieta, pół ryba. Wisło, kim jesteś? :-)
Od kiedy pracuję jako przewodnik po Warszawie, bardzo często odpowiadam na rozmaite pytania (najczęstsze to oczywiście "a kiedy do McDonalda?"). Często są to jednak pytania, które mogę streścić w ogólnym: "jaki zabytek/miejsce/park lubię najbardziej?". Zainspirowało mnie to do zapoczątkowania pewnego cyklu na naszym profilu na FB i stronie www. Raz w miesiącu, będę Was pytała o ulubione miejsca w Warszawie.
Miodowa - ulica słodkości, pierników i czekolady, wspaniałych rezydencji magnackich i ... zamachów. Już wkrótce wybierzemy się na ostatni spacer środowy w sezonie, aby poznać historię i odkryć tajemnice tej niezwykłej ulicy. Spotykamy się 25 września o godzinie 18:00 pod Zygmuntem na Placu Zamkowym i ruszymy w kierunku Miodowej. W trakcie spaceru będzie o...
Dziś, w dniu 1 sierpnia 2013 roku, o godzinie 17:00 znów zawyją syreny i miasto zatrzyma się, zamilknie na minutę. Ta jedna zaledwie minuta przypominać będzie nam heroiczną walkę o wolność tych, którym nie pozostało nic więcej oprócz nadziei, że Polska będzie jeszcze kiedyś suwerennym i niepodległym państwem. W tym dniu pamiętajmy, że powstanie warszawskie to nie tylko nierozważny zryw, który spowodował zniszczenie miasta i tragedię ludności cywilnej - jak coraz częściej można usłyszeć. To przede wszystkim walka o wolność i godne życie, dla siebie i dla przyszłych pokoleń. Mamy więc po 69. latach od godziny "W" okazję by oddać hołd tym, którzy nigdy nie stracili nadziei.
Za oknem mamy piękną pogodę, wieczory są długie i ciepłe, więc pomyślałam o rozbudowaniu nieco naszego planu spacerowego. Przedstawiam więc poniżej wstępny kalendarz spacerów na nadchodzące tygodnie.
Drodzy Spacerowicze, najcierpliwsi z cierpliwych mieszkańców Warszawy i przyległości!
Mam dla Was bardzo dużo informacji, więc zachęcam do kliknięcia i zagłębienia się w lekturę spacerowo-przygodowych anonsów :)
Święta Bożego Narodzenia to dla mnie bardzo intensywny czas. W tym roku wyjątkowo byłam zabiegana i właściwie niewiele chwil miałam do swojej dyspozycji. Jednak skłamałabym pisząc, że od tygodnia cichosza na stronie i fanpage`u Sekretów Warszawy, spowodowana była moim brakiem czasu. Zaczęło się wszystko od wyjazdu, przedświątecznej krzątaniny, przeistoczyło wkrótce w sernikowo-piernikowo-słodkie lenistwo, a zatrzymało dość gwałtownie na informacji budzącej moje niemiłe zaskoczenie.
Dziwicie się pewnie dlaczego na stronie poświęconej Warszawie, napisałam o paryskim moście i zwyczajach z nim związanych. Otóż, kiedy przeczytałam o Pont des Arts, zaczęłam się zastanawiać, gdzie w naszej pięknej stolicy, mamy takie prawdziwie romantyczne miejsca.
Artur Oppman nie tylko stworzył sieć powiązań między architekturą, ludźmi a wydarzeniami, lecz także osnuł tę sieć na kanwie historycznej. Omówiony powyżej wiersz Honoratka, nie jest tego jedynym dowodem. Ukazują się bowiem w wierszach dzieje Warszawy w czasie wielkiej epidemii dżumy w XVI w., która zdziesiątkowała ludność miasta.
