Jesienią 1948 roku, wśród morza ruin śródmiejskiej Warszawy zaczął wyrastać drewniany parkan, nieśmiały dowód na to, że cień tragicznej wojny powoli zmniejsza się, zostawiając miejsce dla powracającej do życia stolicy. Mieszkańcy miasta z zaciekawieniem obserwowali wydłużający się z każdym dniem płot oraz rosnące wokół rusztowania i przyglądali pracy setek ludzi i nowoczesnych maszyn. Żaden warszawiak nie miał jednak wątpliwości, co dzieje się na placu budowy.
W dobie multimedialnych zabawek, internetu, gadżetów, o których istnieniu jeszcze nikt kilka lat temu nie marzył, a dziś są w powszechnym użyciu, widok szopki bożonarodzeniowej, pewnie nie zaskoczy zbyt wielu dzieci. Drewniane figurki poruszające się za pomocą skomplikowanych mechanizmów, zębatek i łańcuchów, współcześnie bardziej chyba przypominają eksponaty muzealne, które oglądamy z zainteresowaniem, niż doroczne przedświąteczne przedstawienie, które zarówno dzieci, jak i dorośli jeszcze kilkadziesiąt lat temu oglądali z zapartym tchem.
Warszawskie tradycje, zwyczaje oraz kuchnia świąteczna to rzecz niełatwa do omówienia. Mamy bowiem do czynienia z kilkusetletnim okresem, w trakcie którego zmieniało się nie tylko miasto, ale również i struktura społeczna jego mieszkańców.
Czas panowania Wazów na tronie Polskim przypada na okres religijności kontrreformacyjnej. Szczególną pobożnością odznaczał się Zygmunt III Waza. Doskonale wykształcony, mecenas sztuki, kolekcjoner dzieł wybitnych artystów z całej Europy, zaczynał dzień od wysłuchania dwóch modlitw, nigdy nie zapominał o brewiarzu i “godzinkach”. Król miał bardzo wiele zainteresowań i talentów, a swoje artystyczne pasje rozwijał w malarstwie, snycerstwie, złotnictwie.
29 listopada 1831 roku, dokładnie w pierwszą rocznicę wybuchu powstania listopadowego, zmarła Joanna Nepomucena Barbara Grudzińska, żona wielkiego księcia Konstantego Pawłowicza, brata cara Aleksandra I.
Kolejna perła warszawskiej secesji ukryła się wśród kamienic stojących przy ulicy Bagatela, dawnej drodze łączącej trakty do Mokotowa i Sielc. Tutaj miał swój pałacyk twórca Malarni Królewskiej, nadworny malarz Stanisława Augusta Poniatowskiego, Marcello Baciarelli.
Dziękuję w imieniu swoim i Olka wszystkim za udział w dzisiejszym spacerze (mamy nadzieję, że nie przemarzliście za bardzo). Przy okazji zapraszamy na drugą część cyklu "Warszawa na wesoło". Kolejny spacer będzie nieco bardziej osadzony w topografii Warszawy, z racji oczywiście nieco bliższej historii. Weźmiemy w obroty towarzystwo z przełomu wieków XIX i XX oraz z dwudziestolecia międzywojennego. Przy okazji dowiemy się od Olka nieco o ... śmiechu Spacer odbędzie się 15 grudnia, również o 13:00. A na podsumowanie dnia, jeszcze jedna anegdota, której już dziś nie było czasu przytoczyć:
Okazała secesyjna kamienica Wilhelma Rakmana, stanęła u zbiegu Alej Jerozolimskich i Poznańskiej w latach 1905-1906. Pięciopiętrowy gmach o dwóch fasadach został zaprojektowany przez inżyniera Ludwika Panczakiewicza i dziś stanowi jeden z najlepiej zachowanych zabytków architektury secesyjnej w Warszawie.
A nasza Wisła, tak spokojna cicha,
Że jej niesłychać — tak lekko oddycha,
I jakąś ciszą spokojną okolą
Nadbrzeżne wioski, pastwiska i pola.
Do Wisły Antoni Czajkowski, 1845
Grób Nieznanego Żołnierza wielokrotnie był świadkiem wielu ważnych dla Polaków wydarzeń. Dziś, z okazji rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, znów zobaczymy tych kilka kolumienek na żywo lub w telewizji, jako tło uroczystych obchodów. Mieszkańcy Warszawy już wiedzą, że to tylko fragment pięknego pałacu, który - kto wie - może kiedyś zostanie odbudowany? W ten wyjątkowy dzień...
W 1857 roku, w kamienicy przy Orlej 6 w Warszawie, firma "Wilhelm Landau" otwiera swój kantor wekslowy. Kilkanaście lat później rozszerzono działalność o oddział na Piotrkowskiej 39 w Łodzi. Kolejne lata przynoszą Landauowi pomyślną koniunkturę, kupuje więc na Orlej w Warszawie sąsiednią parcelę. Już na początku XX wieku, firma przejmuje działkę z piętrową oficyną na Senatorskiej tuż przy pałacu Mniszchów. Pałac wraz z przyległościami od wielu lat należał do Resursy Kupieckiej, jednak w miejscu starej oficyny miał wkrótce wyrosnąć jeden z najciekawszych i istniejących do dziś, obiektów na Senatorskiej.
Święta Bożego Narodzenia to dla mnie bardzo intensywny czas. W tym roku wyjątkowo byłam zabiegana i właściwie niewiele chwil miałam do swojej dyspozycji. Jednak skłamałabym pisząc, że od tygodnia cichosza na stronie i fanpage`u Sekretów Warszawy, spowodowana była moim brakiem czasu. Zaczęło się wszystko od wyjazdu, przedświątecznej krzątaniny, przeistoczyło wkrótce w sernikowo-piernikowo-słodkie lenistwo, a zatrzymało dość gwałtownie na informacji budzącej moje niemiłe zaskoczenie.
Dziwicie się pewnie dlaczego na stronie poświęconej Warszawie, napisałam o paryskim moście i zwyczajach z nim związanych. Otóż, kiedy przeczytałam o Pont des Arts, zaczęłam się zastanawiać, gdzie w naszej pięknej stolicy, mamy takie prawdziwie romantyczne miejsca.
Artur Oppman nie tylko stworzył sieć powiązań między architekturą, ludźmi a wydarzeniami, lecz także osnuł tę sieć na kanwie historycznej. Omówiony powyżej wiersz Honoratka, nie jest tego jedynym dowodem. Ukazują się bowiem w wierszach dzieje Warszawy w czasie wielkiej epidemii dżumy w XVI w., która zdziesiątkowała ludność miasta.
